In 1950 was ik aan de beurt om naar school te mogen gaan in Rotterdam, waar wij het jaar daarvoor naartoe waren verhuisd vanuit Arnhem. De oorlog was pas 5 jaar voorbij, niet te bevatten! Ik was mij daar toen geheel niet van bewust en er werd ook niet over gesproken. De Van Oldenbarneveltschool dus, 6 jaar lang naartoe gelopen via de prachtige Heemraadssingel, samen met vriendin Marijke de Langen (binnenkort ook 80) en onze broertjes Carel en Marius.

Het leersysteem was helder en duidelijk, leren schrijven, lezen en rekenen met daarnaast aardrijkskunde over een Nederland waar toen ca. 9 miljoen mensen minder woonden. De jaartallen onthouden voor geschiedenis was ook een opgave. Mij staan nog in het geheugen de “kapitaalsommen“ waar ik niets van begreep. Meneer De Roo, Juf Van Klaveren, Meneer Kats, Meneer Brezet (schoolhoofd) en Juf Van Andel dat zijn namen die ik mij herinner, aimabele en geduldige leerkrachten waar je gewoon ontzag en respect voor had.

De school voorzag in gymnastiek, muziek en soms film, boven in de gang, alsmede de schoolarts en schooltandarts (niet leuk, langzaam bewegende boor!!), de Mantoux-prik en last but not least de schoolmelk (lauw, met een vies vel erop). Wanneer de jongens gym hadden, moesten wij handwerken onder leiding van Juffrouw Kranenburg. Niets voor mij, maar je ging er toch maar voor. Wat de jongens deden tijdens onze gymles weet ik niet meer. De Heer Wildschut bracht ons op vrijdagmiddag op de hoogte van Bijbelse verhalen, de godsdienstles. Wij hingen aan zijn lippen terwijl hij vertelde, ik ben het nooit vergeten. Hij zat ook bijna te paard als er horden aan kwamen galopperen, fantastisch!

Op het eind van de morgen op zaterdag (jawel!!) mocht er worden voorgedragen. Het fluitketeltje van Annie MG Schmidt kwam heel vaak aan bod, maar hoogtepunt was de performance van klasgenoot John Bosnak die de show van Wim Sonneveld alias “Willem Parel” ten beste gaf. Bij Juf Van Klaveren stroomden dan de tranen van het lachen over haar wangen, soms werden er andere leerkrachten bij geroepen. Dit was dus de tijd van de radio, wij zijn opgegroeid zonder televisie!

De “klaar-overs” werden in die tijd ook in het leven geroepen en ik liep met trots met riem met spiegelei naar school. Je moest ook “klaar…over!”, roepen wat je in het begin nog wel deed. Ik verloor mijn deelname hieraan, omdat ik liever ging voetballen achter de Ambachtsschool na schooltijd, dan mijn dienst te draaien. Gewapend met een tennisbal kwam je al op school en vond dan Frank Crezee, Ronald Frings, Martin Jonker e.a. na schooltijd voor een stevig potje pingelen en penalties.

Kortom, een heerlijke tijd met heel veel ruimte en school was er om iets te leren. Ik voel mij verwend dat ik in deze tijd heb mogen opgroeien en dat zeker ook op deze school de positieve gedachten over de wereld vertaald werden in het begeleiden en vormen van jonge kinderen zoals wij. Mijn herinneringen blijven positief, voor altijd, dank hiervoor!

Geeske Reerink, Leerling 1950-1956