Deel 1: 1962-1965
Eline: Na onze verhuizing van Schiedam naar Rotterdam-Blijdorp in 1962 moest ik van school veranderen en kwam ik op de Van Oldenbarneveltschool in de klas van Mijnheer de Roo. Hij liet regelmatig zien hoe je met een hoepeljurk door de deur moet gaan.
Theo: Ik zat in dezelfde klas maar dan al vanaf het begin. We woonden in de Graaf Florisstraat en met mijn vriendje Hans liepen we dagelijks van en naar school.
Eline: In mijn herinnering kwam je altijd met de autoped.
Theo: Daar kan ik me weinig van herinneren, wel dat ik later met de fiets ging. Dan brulden we in koor “in naam van Oranje, doe open die poort” als Mijnheer de Roo weer eens aan de late kant was met het openen van het poortje. En kwam die dan eindelijk dan klonk het hè, hè en gooide hij de deur weer dicht maar, ja uiteindelijk trok hij toch aan het kortste eind.
Eline: Dat heb ik nooit meegemaakt maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik nooit vroeg was, haha.
In de zesde kwamen we bij Juffrouw Van Klaveren en omdat we naar twee verschillende middelbare scholen gingen, verloren we elkaar toen helemaal uit het oog.
Theo: Klopt. We hebben gelukkig de klassenfoto nog.

Deel 2: 1973-1975
Eline: In 1973 ontving ik een uitnodiging voor de reünie van de VOS ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan. Ik verbleef toen in het buitenland, dus kon ik er niet naar toe gaan. Theo: Ik wel en tijdens die reünie bedachten ik, samen met een paar klasgenoten dat het leuk zou zijn nog een aparte reünie te organiseren maar dan alleen voor onze klassen. Zo gezegd, zo gedaan en dus belde ik onder andere Eline om haar over te halen ook te komen wat verre van makkelijk was.
Eline: Dat klopt inderdaad. Ik zat er niet direct op te wachten maar uiteindelijk heeft mijn vader mij overgehaald om toch te gaan.
Theo: En het was best gezellig, toch?!
Eline: Zeker! Erg leuk was ook dat we met een paar klasgenoten stiekem een aantal teksten op de schoolborden hebben “aangepast”. Paar spelfouten en onzin teksten toegevoegd en meer van dat soort subtiele wijzigingen. Theo: Nou, leuk? Zei je nou, leuk? Daarvoor kregen wij als organistoren later voor op onze donder van het toenmalige hoofd van de school, de Heer Kats.
Eline: Maar het eind van het lied was wel dat ik, na een nieuw verblijf in Zwitserland in 1974, mijn middelbare school ging afmaken en iemand zocht die mij kon helpen bij dat rotvak economie.
Theo: En ik was de gelukkige redder in de nood.
Eline: Nou, redder, het was de enige onvoldoende op mijn eindlijst.
Theo: Maar we hebben onze tijd niet verknoeid want eind 1976 gingen we samenwonen.

Deel 3: 1977-1991
Eline: In 1977 volgende ik een opleiding handvaardigheid waarvoor het noodzakelijk was een stage te lopen op een (lagere) school. Dat werd natuurlijk de VOS waar ik Marianne Hartwig leerde kennen die daar toen de handvaardigheidsjuf was.
Theo: En ik vond dat natuurlijk ook leuk, op onze oude schooltje dus besloot ik Eline een keer van school op te halen.
Eline: op dat moment wist niemand op school nog van onze relatie, ook De Heer Kats niet die zoals gewoonlijk bij de voordeur stond toen de school uitging en daar Theo zag staan.
Theo: Ja, hij schrok zich rot want hij dacht “die komt weer een reünie organiseren”. Maar dat was gelukkig – voor hem – niet het geval.
Eline: In 1986 werd onze zoon Tjarco geboren en drie jaar later onze dochter Wenneke. Voor ons stond het wel vast dat, waar enigszins mogelijk, zij zouden worden aangemeld op de VOS.
Theo: Wat ook gebeurde. 4 Februari 1990 hadden we weer een “vosje”. Hij maakte direct kennis met een leuk meisje in zijn klas, genaamd Ilse.
Eline: En daar is hij een half jaar daarna ook mee “getrouwd” haha. Ze hadden al besloten dat ze hun uitzet zouden aanschaffen bij IKEA! Maar ze bleven wel ieder bij hun eigen ouders wonen.

Deel 4: 1991-2021
Eline: Toen Tjarco eenmaal op de VOS zat, kwam ik hem daar vaak brengen of ophalen en kwam ik weer in contact met de docenten uit mijn stageperiode. Ik werkte toen op twee andere basisscholen als handvaardigheidsleerkracht en het duurde dus niet lang totdat ik werd gevraagd zo nu en dan in te vallen.
Theo: En zo kreeg onze Tjarco met enige regelmaat “les” van zijn moeder. En toen Wenneke ook op de VOS zat, kregen ze ook nog eens te maken met hun vader want ik werd gevraagd om toe te treden tot het bestuur wat ik acht jaar als voorzitter heb gedaan.
Eline: En je ook de reünie mede hebt georganiseerd ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de school. Zo was de cirkel al een beetje rond.
Eline: Ook toen de kinderen van school waren, ben ik nog lange tijd blijven werken op de VOS en ben ik vaak mee geweest naar Vlieland. Totdat ik mijn werkzaamheden langzaam ging afbouwen en zo ben ik op een gegeven moment ook gestopt op de VOS.

Deel 5: 2021-nu
Eline: Ik had al verteld over Ilse, het schoolvriendinnetje van Tjarco. Met haar en haar ouders zijn we altijd hele goede vrienden gebleven, ook toen haar ouders naar Nieuw-Zeeland emigreerden.
Theo: We zijn ook bij hen in Nieuw-Zeeland geweest maar Ilse bleef hier, trouwde met Dave en zij kregen twee kinderen, Joshua en Benjamin.
Eline: En wij de eer om te fungeren als opa en oma in Nederland wat we al vijf jaar met veel plezier doen.
Theo: En natuurlijk lag het voor Ilse en Dave voor de hand om de VOS te kiezen als basisschool voor de twee boys.
Eline: Waardoor we nu aan ons vijfde avontuur op de VOS zijn begonnen; hen iedere woensdag ophalen van school. Zo komen we weer regelmatig de “oudere” en nieuwe leerkrachten tegen op ons oude schooltje.
Theo: En – goed getimed – het 100-jarig bestaan van de school, na het 50-jarig jubileum (zie deel 2) en het 75-jarig jubileum (zie deel 4).
Eline: Voorlopig blijven we dus nog even actief op onze VOS!

Eline en Theo Stikkers, Leerling, leerkracht, bestuurslid