De laatste 20 jaar gaan we vrijwel altijd een weekje skiën in Zermatt. Soms met de kinderen, soms gewoon met ons tweeën. Ik ben eigenlijk zo verknocht aan dat autoloze stadje bij de Matterhorn, omdat ik er in 1964 (ik was toen elf jaar) al kwam met mijn moeder. Met de trein, samen met collega’s van haar.

In 1964 vertelde ik dat aan de ouders van een schoolvriendje van de VOS en die reageerden direct enthousiast. “Dan moet je beslist even langsgaan bij pension Welschen, want dat is familie van ons”. Zo gezegd, zo gedaan en inderdaad bleek dat te kloppen. Ik liet me daarom fotograferen voor het pension.

Dirk en zijn ouders woonden aan de Burgermeester Meineszlaan en ik kwam er met enige regelmatig over de vloer. Het waren hele hartelijke mensen. Vader Welschen was – net als Dirk en ik – een voetbal fan, die onze coach werd bij het klassenteam dat het moest opnemen tegen klas 6 tijdens het jaarlijkse schoolreisje. Vol vuur vertelde hij over het nieuwe, sensationele 4-2-4 systeem dat uit Engeland was komen overwaaien.

Dirk was hun enige kind, waarop ze trots waren maar ook zuinig en streng. Vooral streng. Kreeg Dirk strafwerk op school – en dat gebeurde nogal eens – dan werd dat thuis verdubbeld. En buiten spelen was er vaak niet bij. Een lieverdje was Dirk zeker niet, dat zie je eigenlijk al op de klassenfoto waar hij rechts boven staat, met zijn guitige ogen en zwarte lokken. Maar wel met een hart van goud.

Na de lagere school verloren we elkaar uit het oog. Een aantal jaren later kreeg ik het afschuwelijke nieuws dat hij was overleden. Een ongeluk, zo werd gezegd. De schok was groot maar als opstandige puber had ik andere zaken aan mijn hoofd en zo verdween Dirk snel – te snel achteraf – uit mijn geheugen.

Pas toen we in 2010 voor het eerst met de kinderen naar Zermatt gingen, veranderde dat. Als je de Gornergratbaan naar boven neemt, zie je het pension – inmiddels hotel – liggen: hotel Welschen. En toen schoot alles door mij heen toen ik naar mijn kinderen keek. Wat het betekend moet hebben voor Dirks ouders om hun enige kind te verliezen. Hoe kun je dan nog verder leven? Sindsdien denk aan vaak aan ze en zeker wanneer we in Zermatt zijn. Natuurlijk had in contact met ze moeten zoeken maar iedere keer leek het te laat, totdat het echt te laat was.

Dirk, het was kort, veel te kort. Maar we hebben wel genoten. Van het voetballen, het kattenkwaad en het ijsje piepen. Je had prachtige ouders. Vergeten doe ik ze nooit.