Onze kinderen Mees en Jonas hebben een prachtige tijd gehad op de VOS. Ze kunnen nu als jongvolwassenen al helemaal zwelgen in de goede herinneringen aan de VOS. Hoe ongecompliceerd alles was, hoe beschermd en overzichtelijk het schoolse leven, hoe lief, betrokken en toegewijd de leraren en leraressen waren en hoe warm de herinnering aan o.a. de Kerstavonden, Sportdagen, Vlieland Vakanties, Sinterklaasintochten, saaie lessen, spelen op het schoolplein etc etc en etc.

Ik als trotse vader van die twee koester, naast alle goede herinneringen, met name één ding enorm als ik aan de VOS denk. Al meer dan 25 jaar ben ik buddy van Martijn. Martijn is een bijzondere man van nu 55 jaar. Ik heb hem leren kennen via de Stichting Vriendendienst. Deze stichting koppelde Martijn en mij om samen om de zoveel tijd wat leuks te doen. Dat bleek een heel goede match en sinds 1998 zien we elkaar op gezette tijden en doen we vaak wat leuks, ondernemen we wat en hebben we talloze bezoeken afgelegd op de meest bijzondere plekken met de meest onverwachte ontmoetingen. Van de Brabantse weerman, de glazen punt van Boijmans, bijna alle daken van Rotterdam tot de Noorse kerk, de 44e verdieping van het Deloitte gebouw en de krochten van de Laurenskerk.

Over Martijn is veel te zeggen, hij heeft een hart van goud, is wat onaangepast op sommige momenten, weet zich niet altijd een houding te geven en heeft het soms lastig (gehad) met zijn autisme. Kortom: net een mens zeg maar. Een heel mooi en bijzonder mens met zijn eigen geschiedenis. Een deel van zijn geschiedenis is dat hij een fijne tijd op zijn eigen basisschool heeft gemist. Dat gemis kwam terug toen hij samen met mij de kinderen regelmatig ophaalde van de VOS. Martijn vond het telkens fijn om op de VOS te zijn, de hartelijkheid van een aantal docenten en kinderen te voelen. En zich eigenlijk ook weer even kind van de basisschool te voelen. Martijn maakt op zijn geheel eigen wijze soms makkelijk contact, hij is dan nieuwsgierig en open. Zo kwamen we ook in contact met de onvolprezen juf Bo, toen lerares van onze zoon Jonas in groep 5 (2014-2015). Juf Bo, Martijn en ik hadden dan af en toe een praatje en van het een kwam het ander. Want wat was de grote wens van Martijn: om weer even in de klas te zijn, leerling onder de leerlingen. En hét geweldige middel om dat 2 à 3 keer per schooljaar te bewerkstelling bleek: De Spreekbeurt.

Martijn bereidde een spreekbeurt voor. Over een onderwerp waar zijn aandacht of zijn hart naar uitging. Kon gaan over de voordelen van de gulden tov de euro, de geschiedenis en de toekomst van de trein en een paar keer vertelde hij over de verschillende vormen van autisme en hoe hij zijn autisme ervaarde. Martijn zette dan een powerpoint in elkaar, nam nog wat ander folder- of krantenmateriaal mee om zijn verhaal te ondersteunen en hij oefende een keer “droog” bij ons in de keuken en daar ging ie!

Vaak aan het eind van de woensdagochtend maakte Juf Bo ruimte voor een klein half uur Martijn & Zijn Spreekbeurt. Onvergetelijk zijn de fietsritjes naar de VOS, het inlopen van de school en het beklimmen van de trap richting klaslokaal. Een enorme spanning en opwinding maakte zich van Martijn meester. Hier had hij naar toe geleefd, hij had er veel zin in en was zo gespannen als een rietje. Als de kinderen maar aardig zouden zijn, als de powerpoint het maar zou doen, als juf Bo hem maar verwachtte, als het maar niet te warm zou zijn in het lokaal, als hij ook nog maar spelletjes mocht spelen zoals “Simon zegt” aan het eind, als, als als… En altijd was het geweldig. Juf Bo had de klas wat voorbereid, de kids waren enerzijds onder de indruk van Martijns verschijning en aan de andere kant stonden ze volop open voor zijn verhaal, dat van de spreekbeurt maar meer nog hadden ze oren naar het verhaal van Martijn zelf. En verschillende keren vertelden kinderen op hun beurt weer dingen uit hun leven en die zij herkenden. Zo tof dat er dan vaak nauwelijks nog verschillen waren maar puur interesse voor elkaar en contact.

Ook andere juffen en klassen hebben zich opengesteld voor de spreekbeurten en bezoekjes van Martijn en mij. Ook nog vele, vele jaren nadat onze kinderen al lang van de VOS waren vertrokken was Martijn welkom. Zo bijzonder en zo waardevol, ik denk voor alle partijen. Ik wens de VOS en haar leerkrachten, directie en leerlingen toe dat ze open blijven staan voor de diversiteit van onze samenleving. En open staan voor wat op het eerste gezicht anders of onbekend is. Mijn avonturen en ervaringen met Martijn en de VOS laten zien dat dit bijdraagt aan begrip, plezier en nieuwe invalshoeken.
Beste VOS: Op naar de volgende 100 jaar, mede namens Martijn en ons gezin, van harte gefeliciteerd en bedankt voor al het goede.

René Dagevos, Ouder 2007-2018